Leczenie operacyjne jest podstawową metodą terapii raka trzonu macicy od 1988 roku, kiedy to FIGO zmieniło obowiązującą klasyfikację kliniczną na chirurgiczno-patologiczną. Postępowanie chirurgiczne obejmuje wycięcie macicy z przydatkami, cytologię otrzewnową oraz miedniczną i okołoaortalną limfadenektomię. Od początku znaczenie limfadenektomii było szeroko poddawane dyskusji. Pacjentki, u których wykonano rutynowe wycięcie węzłów, są właściwie zakwalifikowane do poszczególnych stopni zaawansowania klinicznego i do odpowiedniej terapii uzupełniającej. Z drugiej strony przeprowadzenie rozległej limfadenektomii zwiększa ryzyko istotnych dla przeżycia powikłań śród- i pooperacyjnych. W ostatnim czasie przedstawiono uzyskane w prospektywnych randomizowanych badaniach dowody na to, że wykonanie systemowej limfadenektomii we wczesnych postaciach raka trzonu macicy poza tym, że poprawia staging, to jednak nie wpływa na wydłużenie okresów wolnych od choroby czy zwiększenie przeżywalności.